Παρασκευή 30 Μαΐου 2008

Θραύσματα μιας μέρας














































































































5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Oh, so very beautiful!...

Ινδιάννα είπε...

Είναι σα να είσαι κρυμμένος σε μια μυστική σπηλιά μέσα στη πόλη και να παρακολουθεις τον έξω κόσμο χωρίς να μπορεί να σε δει και να σου αποσπάσει την προσοχή... Σαν ένα αγόρι να ξύπνησε ένα πρωί και να είδε ότι είχε μεταμορφωθεί σε βράχο και μέσα από τα μάτια του, σαν τρύπες σε πέτρα, έβλεπε τον κόσμο να περνά, χωρίς να μπορεί να μιλήσει ή να αγγίξει παρά μόνο να τον παρατηρήσει. Και κόσμος στεκόταν εκεί στον βράχο και έλεγε τις ιστορίες του μα εκείνος παρότι άκουγε δε μπορούσε να μιλήσει, μόνο ανοιγόκλεινε τα μάτια και κάθε βλέμμα του έπεφτε σε πολαρόιντ: μυστηριώδες παραμύθι εικονογραφημένο, χωρίς λόγια!

ΥΓ. Καθίσταται σαφές ότι ένας λόγος που σε θεωρώ φίλο μου και νιώθω μια "σύνδεση" μαζί σου απ' όταν σε γνώρισα είναι ο τρόπος σου που βλέπεις τα πράγματα (ως, μ' έχει πιάσει αυτή η μια συνασθηματικόμπούρδα τελευταία, υπομονή, είναι κατάλοιπο της Άνοιξης, θα μου περάσει)

treblaz είπε...

Έξυσα την οθόνη και με ένα γκασμαδάκι την τρύπησα για να φανεί το πίσω.Θα συνεχίσω με αυτήν την πρωτοπόρα τεχνοτροπία στο μπλογκ. Ή αλλιώς θραύσματα αγγείων σε μια ανασκαφή στο διαδίκτυο. Νομίζω το σπουδαιότερο όμως είναι το έργο τέχνης μου το πρώτο. Η κεραμική έχει αρχίσει να με επηρεάζει αρκετά θαρρώ. Έντονα.

Ινδιάννα στο ντοκιμαντερ που θα μου αφιερώσει το Παρασκληνιο μετά 30 χρόνια και θα αναφέρεται στη ζωή και στο έργο μου, απαιτώ να μιλήσεις. Και ελπίζω να είναι άνοιξη. :)

Ανώνυμος είπε...

Well done!

treblaz είπε...

θενκς αλοτ!