απεριτίφ

Όπως το απεριτίφ, έτσι κι εγώ πάντα ήμουν ένας ‘θα πάρετε κατιτίς πριν από το γεύμα, επιμένω’, για τους επισκέπτες των γονιών μου τα Σαββατοκύριακα. Κάτι σαν φοντανάκι με λικέρ. Δεν έλειπε ποτέ βέβαια και το κανονικό απεριτίφ, αλλά εγώ έπρεπε να είμαι έτοιμος, σενιαρισμένος και προπαντώς να βρίσκομαι λίγο μετά τη σάλα της υποδοχής και να εμφανίζομαι μετά το κρέμασμα των παλτών, το κάθισμα στον καναπέ και τους πρώτους τυπικούς χαριεντισμούς. Η μητέρα επαναλάμβανε με τρυφερό δεσποτισμό τις εντολές στο υπηρετικό προσωπικό, ενώ ο πατέρας βρισκόταν στο γραφείο επίσης με υπηρετικό προσωπικό γυναικείου φύλου και καθυστερούσε εθιμοτυπικά. Έπειτα η τελετουργία περιελάμβανε παίξιμο πιάνου από τη μητέρα και εγώ εμφανιζόμουν με στρατιωτικό βηματισμό κορδωμένος με σκοπό να κάνω παρέα στους βαρετούς επισκέπτες. Και φυσικά ήταν στη διακριτική ευχέρεια των επισκεπτών το να με καταναλώσουν ή να με παρακάμψουν και να προχωρήσουν στο κυρίως γεύμα. Οι περισσότεροι λόγω της αστικής τους ευγένειας θεωρούσαν ότι θα ήταν πρέπον να με καταναλώσουν αν και σπάνια έδειχναν οτι το απολαμβάνουν. Σα να τσιμπολογούν από μπαγιάτικους ξηρούς καρπούς, μόνο και μόνο για να κατέβει ευκολότερα το μπράντι.

Ανά περιόδους με ντύνανε με διάφορες στολές, ώστε να εντυπωσιάζω τους καλεσμένους με τις δραστηριότητες μου. Η μητέρα μου έδινε δυο μέρες πριν από την άφιξή τους σχετική βιβλιογραφία για να μη τυχόν και με πιάσουν αδιάβαστο με τίποτα ερωτήσεις επί των δραστηριοτήτων μου και έτσι καταρρεύσει το υπέροχο αυτό σχέδιο. Η ανεπάρκειά μου βέβαια στο να αντεπεξέλθω σε ακόμη και εύκολες ερωτήσεις ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής, καθώς σχεδόν ποτέ δε διάβαζα το μάθημα.

Τένις

Τρομπόνι

Ιππασία

Καράτε

Ξιφασκία

Χορωδία.

Με ντύσανε Βρικόλακα

Η κυρία Βαμπ ήθελε να της δαγκώσω το λαιμό και να της πιω το αίμα όταν η μητέρα δεν κοιτούσε αφοσιωμένη στο πιάνο της. Δε δίστασα, έβγαλε το φουλάρι της και αποκαλύφθηκε ο θεσπέσιος λαιμός της. Όρμησα με δισταγμό και την δάγκωσα μαλακά στο σημείο που είχε δύο σημαδάκια από παλαιότερο δάγκωμα. Τότε ένιωσα τα νύχια της να μου τρυπούν το στήθος. ‘Πιο δυνατά’ έσκουξε παθιάρικα. Πιο δυνατά οκέι. Τσουφ. Πετάχτηκαν δυο σταγονίτσες αίμα, που άρχισαν να κατατρακυλούν στον υπέροχο λαιμό της κυρίας Βαμπ μέχρι που ενώθηκαν στη χαράδρα του στήθους της.

Τρελάθηκα. ‘Ήπια όσο μπορούσα. Μέθυσα. Γυρνούσαν τα κεριά, η μουσική το πιάνο, το βιολί και για μια στιγμή δεν είχαμε βιολί στο σπίτι μας. Ή μήπως ήμουνα σήμερα βιολιστής κατά περίπτωση;

Το πρωί ξύπνησα στον καναπέ. Μα πως έγινε αυτό; Η κυρία Βαμπ έλειπε. Η μητέρα μου γυμνόστηθη στο πιάνο νεκρή. Ο κύριος Βαμπ με κατεβασμένα τα παντελόνια, αναψοκοκκινισμένο ποπό πνιγμένος με το κεφάλι του μέσα στη λεκάνη της τουαλέτας. Ο πατέρας μου σφαγμένος καβαλημένος από τις 2 υπηρέτριες. Οι 2 νεκρές υπηρέτριες άσπρες στραγγισμένες από κάθε ίχνος αίματος με δαγκωματιές στο λαιμό τους . Το προσωπικό της κουζίνας τεμαχισμένο και κάποια μέλη του τοποθετημένα αδέξια σε πιατέλες. Η κυρία Βαμπ αγνοείται

Μου κάνανε εξέταση αίματος και είδαν ότι είχα αυξημένη συγκέντρωση δεξαβρουώζης, μιας ουσίας που προκαλεί παράνοια και επιθετική συμπεριφορά. Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν δάγκωνα την κυρία Βαμπ πέρσι, που με ντύσανε μύγα στις απόκριες.

Όχι στ’ αστεία.