Πρώτη μέρα χορωδία. Πέμπτη δημοτικού.
-Πάμε όλοι μαζί παιδιά!
-Ήταν ένα μικρό καράβι που ήταν α-α-αταξίδευτο που ήταν α-α-αταξίδευτο οε οε οε οεε
- οε οε Παοκ ολέ ολέ ολέ αμπαλαέ οε οε οε οε.
-Πάμε άλλη μια φορά. Ξεψυχισμένα είστε; Ξυπνάτε βρε!
-Κύριε εδώ το παιδί δίπλα λέει Πάοκ ολέ ολέ και κάνει αμπαλαέο
-Πως σε λένε παιδί μου εσένα που λες τέτοια πράγματα; Ε; Σου μιλάω.
Χρόηκ χρογκ (ήχος τραβήγματος αυτιού που πονάει) Σλααααααααααααααατς
-Τρεμπλάζ κύριε
-2 θα πάρεις στον έλεγχο και πέρνα έξω. Αύριο με τον πατέρα σου.
Στην τάξη. Ή τρίτη ή τετάρτη δημοτικού. δε θυμάμαι.
-ΑααααααααΑαααααα Κυριαααααά!
-Έλα εδώ κορίτσι μου γλυκό.
Ποιος έβαλε τα έντομα στο θρανίο της Κ. ; Να το πει τώρα αμέσως. Κ ποιός τα έβαλε αυτά κορίτσι μου;
-Εγώ ξέρω κυρία. Ο Τρεμπλάζ τα έβαλε κυρία.
Σλάαααααααααααααααααατς!
-Στη γωνία τώρα Τρεμπλάζ.
Τρίτη ή Τετάρτη δημοτικού. Συνομιλία με τον διπλανό μου την ώρα του μαθήματος.
-Εσύ ποια αγαπάς Τρεμπλαζ;
Μπροστά στον διευθυντή του σχολείου. Μέρα απεργιών των δασκάλων. Τετάρτη δημοτικού
-Κύριε Διευθυντηηηή μπορούμε να βγούμε εξω να παίξουμεεεε; Ο Κύριος Κώστας δεν ήρθε πάλιιι.
Χροηκ Χρατς(ήχος αυτιού που πονάει υπερβολικά).Σλαααααααααααααααααατς
-Ποιος είσαι εσύ παιδί μου που δίνεις εντολές στους συμμαθητές σου μπροστά στον διευθυντή;
Στην Τρίτη δημοτικού η δασκάλα όλο το χρόνο μας είχε πρήξει τα παπάρια με θαύματα και εικόνες που δακρύζουν, που μιλάνε και τέτοιες αρχιδιές. Ε! Μ έπιασε ιδεοληψία και ότι εικόνα ή φωτογραφία είχε πρόσωπο νόμιζα οτι μου μιλάει και μου γνέφει. Με αφήσαν και πολύ πρωί στο σχολείο, είχε ομίχλη καταχνιά, μόνος σε όλο το συγκρότημα το σχολικό, λίγο ήθελα για να σαλτάρω;
-Κυρία ο Τρεμπλάζ που ήρθε πρώτος το πρωί είδε την εικόνα του Χριστού πάνω από τον πίνακα να ανοιγοκλείνει τα μάτια και το στόμα και λέει ότι έγινε θαύμα.
-Ααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα! Χουχουτ χουτ χουτ(ο ήχος του γρήγορου παιδικού σταυροκοπήματος)
Σλααααααααααααααααααααααααααααααααααααααατς
Έχω και άπειρα άλλα που θυμήθηκα. Αλλά τώρα που τα θυμήθηκα νιώθω πολύ έντονα την ανάγκη να πάω σε ψυχίατρο και να σταματήσω να τα γράφω εδώ.
Να σημειώσω οτι με στείλαν σε χριστιανικό σχολείο στο δημοτικό, που ευνοούσε πολύ τον χαφιεδισμό και τις σφαλιάρες.
3 σχόλια:
Νομίζω πως η εποχή που μεγαλώσαμε (λίγο πολύ όλοι στα ίδια πρέπει να είμαστε απ'ό,τι καταλαβαίνω) ήταν τραγική από μερικές απόψεις. Η σχολική βία ήταν καμάρι στο κεφάλι του δασκάλου, κι όσο πιο πολύ την ασκούσε τόσα περισσότερα εύσημα λάμβανε.
Τα τραύματα που λες μας αφορούν όλους. Ο ψυ θα σου πει ΣΙΓΟΥΡΑ πως όλα αυτά αφήσανε κάτι μέσα σου, κι είναι λογικό, εφόσον όλα όσα μας συμβαίνουν στην παιδική ηλικία είναι κομματάκια από το παζλ της μετέπειτα ζωής μας ως ενηλίκων και διαμορφώνουν (ευτυχώς ή δυστυχώς) κατά πολύ το χαρακτήρα μας.
Ξύλο δεν έφαγα ποτέ στο σχολείο, καθότι έχω έναν μπαμπά που μπορεί να σκοτώσει εν ψυχρώ αν κάποιος πειράξει τα κοριτσάκια του (το φύλο βοηθάει σαφώς - ΚΑΙ σεξιστική η εποχή για τους δασκάλους, ούτως ή άλλως) οπότε το μόνο που θυμάμαι είναι συμμαθητές μου να τις τρώνε άγρια (κλωτσιές!!!) και εμένα να λουφάζω έντρομη στο θρανίο μου και να λυπάμαι γι'αυτούς.
Τραγικές εμπειρίες, που αφήνουν τραύματα και κλίσεις μετέπειτα (άρρωστη σχέση με την εξουσία, πχ) που θα έπρεπε να τιμωρούνται με φυλάκιση! Κανονικά!
Σκέψου ως όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι γέροι σήμερα (αν υπάρχουν ακόμα) και σίγουρα όταν συναντούν στο δρόμο παλιούς μαθητές τους (εγώ έρχομαι από επαρχία, βλέπουμε όλοι όλους συχνά) μόνο χαμόγελα και χαιρετούρες νοσταλγίας δεν απολαμβάνουν. Έλάχιστη η "τιμωρία", σίγουρα όμως στα βλέμματα των σημερινών ενηλίκων ΒΛΕΠΟΥΝ την παιδική αγανάκτηση που προκάλεσαν κάποτε. Και πάω στοίχημα πως δεν νιώθουν και μεγάλη ανακούφιση.
Τρομερό ποστ. Με συγκίνησες.
Αντι να λες και ευχαριστώ στους δασκάλους σου στο Δημοτικό που σε έκαναν άνθρωπο! ;Ρ
Σοβαρά, τον τελευταίο καιρό σε όποιον διηγούμαι πώς κάνω μάθημα στο σχολείο και πόσο ενδιαφέρον δείχνω να ακούω ή να ξεσηκώνω τον κάθε μπόμπιρα, όλοι μου διηγούνται τις δικές τους τραυματικές εμπειρίες από το σχολείο και πόσο θα ήθελαν να με έχουν δασκάλα. Ρε, λέτε να κάνω ένα πρότυπο πεψυχοθεραυτικό σταθμό, που εσείς θα φοράτε ποδίτσες νηπιαγωγείου (ροζ και γαλάζιες καρώ για κοριτσάκια & αγοράκια και λαχανί για όσους έχουν μια σύγχυση στο φύλο τους), να παίζουμε παιχνιδάκια, να κοιτάτε ο ένας το βρακάκι του άλλου κάτω από την ποδιά, να ξεμοναχιάζεστε στις τουαλέτες και να πετάτε κάτω όλο το χαρτί, να μη θέλετε να φάτε φακές και να μαγειρεύουμε κέικ. .. Δεν ακούγεται χαλαρωτικό? Άσε που ότι και να κάνετε η απάντηση μου θα είναι μια νουθεσία και θα έχετε το ακαταλόγιστο γενικώς ως νήπια (Κωστάκη μου, συνήθως δεν μπορείς να αγαπάς ταυτόχρονα την Μαρούλα, τον Γιωργάκη και την Μελίνα, αλλα τέλος πάντων αφού τώρα το ξεκινήσατε αυτό το παιχνίδι, μπορώ να συμμετάσχω κι εγώ -για να επιβλέπω χρυσά μου")?
Καλή φάση: σβήσε τις παλιές κακές σχολικές εμπειρίες κάνωντας καινούριες: ποτέ δεν είναι αργά για να αποκτήσεις μια ευτυχσμένη παιδική ηλικία. Join us now!
@ Theorema
Συμφωνώ πάνω κάτω με όσα αναφέρεις και μάλιστα έχω εντοπίσει και κάποιες συμπεριφορές μου τώρα, που έχουν μάλλον να κάνουν με την πίεση που δέχτηκα στα πρώιμα σχολικά μου χρόνια. Τώρα με την εξουσία δεν ξέρω. Λες; Κλέβω καμιά φορά στα χαρτιά τις Πρωτοχρονιές γιατί παθιάζομαι.
Κλωτσιά ωστόσο στο δημοτικό δεν είχα φάει ποτέ, αλλά μικρός στην ίδια πάνω κάτω ηλικία την έφαγα απο τον προπονητή μου στο μπάσκετ, κάτι που βεβαίως δεν επιτρέπεται απο το άθλημα. Θα μπορούσε είτε να με ντριμπλάρει, είτε να με δώσει πάσα ακόμη και να με σουτάρει τρίποντο. Λίγα χρόνια αργότερα έκανε μεγάλη καριέρα και 'κλωτσούσε' πλούσιους ψηλούς.
@Ινδιάννα
Έχω πολυ καλές μνήμες απο τα νηπιαγωγεία μου. Τέλειες σχεδόν. Ειδικά απο το εξωτερικό. Μελανά σημεία ήταν μόνο οτι με είχαν χάσει σε μια εκδρομή μια φορά και δεν έδωσαν καθόλου σημασία. Και μια φορά με έδειραν κάτι συμμαθητές μου επειδή έλεγα συνέχεια οτι πάω δημοτικό και είμαι πιο μεγάλος. Καλά μου έκαναν δηλαδή.
Όταν μαζέψεις τα άλλα παιδάκια πες μου κι εμένα να ρθω να συμμετέχω στις αρρωστημένες σου φαντασιώσεις ;Ρ. Να το γράψουμε και σε βίντεο και να εκβιάζουμε ο ένας τον άλλον σε δύσκολους καιρούς.
Δημοσίευση σχολίου